یکی از اساسی ترین اصول علم این است که سازگاری را رمز بقا می داند. این امر در مورد عشق نیز صادق است. عاشق راستین کسی است که خواسته های خود را تابع نیازهای فردی سازد که دوستش دارد و خوبی و سلامت او مثل سلامت و خوبی خودش وشاید هم بیشتر اهمیت داشته باشد.
بسیاری از انسان ها حاضر نیستند رفتار خود را با دیگری تطبیق دهند؛ چون سازگاری را علامت ضعف روانی می دانند و این بدترین نتیجه ای است که از تطابق می گیرند. این افراد نمی توانند بین تسلیم شدن اجباری و مشتاقانه فرق بگذارند.
برای دو نفر که یکدیگر را دوست دارند، تسلیم نوعی گذشت با اهمیّت است در واقع ، چیزی که تصور می کنیم با خودداری به دست می آوریم، در یک همزیستی مسالمت آمیز، ده برابر بیشتر می یابیم. ما با سازگاری چیزی از دست نمی دهیم، بلکه چیزی هم کسب می کنیم.